Geplaatst: 3/3/16 | 3 maart 2016
Vorig jaar stuitte ik op een aantal artikelen over recente bevindingen over het risicogen. Blijkbaar zijn mensen die veel reizen, vatbaar zijn omdat we risiconemers zijn en dit gen hebben. Ik dacht: “Cool! Wetenschappelijk bewijs, mijn reislust zit echt in mijn genen ”! Dus toen mijn vriend Kayt me vertelde over haar nieuwe boek The Art of Risk: The Science of Courage, Letce en Chance, die het onderwerp behandelde, dacht ik dat het geweldig zou zijn om haar een bericht te laten schrijven over de wetenschap van Wanderlust .
Ik ken Kayt al jaren en zij is een van de beste schrijvers die ik ken. Ze is iemand met wie ik opkijk en ik ben dolblij om haar voor deze website te laten schrijven. Laten we dus een pauze nemen van onze normale reisartikelen en onze nerd aannemen!
Toen ik op de universiteit zat, won een kennis, Dave, een prestigieuze engineering fellowship. Toen ik hem feliciteerde, vertelde hij me dat hij het zou weigeren. Ik was geschokt. De fellowship gebruikte hem substantiële financiering voor zijn onderzoek plus een verblijf van een jaar in Italië.
Waarom zou hij in vredesnaam zo’n avontuur weigeren?
“Waarom zou ik naar Italië willen gaan?” Hij antwoordde toen ik het hem vroeg. “Alles wat ik nodig heb is ideaal hier in Pittsburgh.”
Ik denk niet dat ik veel meer geschokt had kunnen zijn als hij me had verteld dat hij zwanger was van kittens. Maar hij was dodelijk serieus. Hij was geboren en getogen op ongeveer een uur rijden van de stad. Hij had betrekking op Pittsburgh voor de universiteit en bleef toen voor de graduate school. Hij vertelde me verder dat hij nooit, in zijn 26 jaar, voet buiten de staat Pennsylvania had gezet.
En hij voelde geen enkele vorm van dwang om dit te doen.
Ik wilde huilen bij de gedachte dat hij een jaar in Italië opgeeft. En ik zal niet liegen – ik dacht eigenlijk dat hij gek zou zijn.
Tien jaar later kwamen Dave en ik weer tegenover elkaar – je raadt het al – in Pittsburgh. Toen hij me vroeg wat ik had gedaan, begon ik hem te vertellen over een recente reis naar Colombia, compleet met busaanvallen en een persoon die me een live kip bracht toen ik vroeger maakte. Zoals ik het verhaal vertelde, zag hij er erg ongemakkelijk uit.
In het begin kon ik niet begrijpen waarom. Toen drong het tot me door: hij was ervan overtuigd dat ik eigenlijk de schandelijke was.
Wat drijft sommigen van ons om het comfort van thuis te verlaten en de wereld te verkennen? Is er een wetenschappelijke verklaring waarom sommigen van ons slaven zijn van onze reislust, terwijl anderen dood zijn ingesteld op blijvende blijven?
Het blijkt dat het antwoord, althans gedeeltelijk, in ons DNA kan liggen.
Wanneer het tijd is om een risico te nemen, nemen onze hersenen allerlei informatie over beloningen, emotie, stress, potentiële gevolgen, eerdere ervaringen en andere aspecten en alles samen te stellen om ons te helpen beslissen of we een sprong geven – of blijven neerzetten. Dat is of we achter wat lekker eten aan gaan, een potentiële partner achtervolgen of naar exotische locaties reizen.
En de hersengebieden die al die aspecten groeien, worden gedeeltelijk gevoed door een speciale chemische stof die dopamine wordt genoemd. Misschien heb je eerder van dopamine gehoord. Sommigen noemen het de “plezier” chemische stof. En zeker, we krijgen er allemaal grote hits van als we iets goeds krijgen (letterlijk of figuurlijk). Wetenschappers hebben ontdekt dat het hebben van veel dopamine in bepaalde delen van de hersenen veel impulsiever, risicovol gedrag kan veroorzaken. En sommige mensen hebben al dat extra dopamine omdat ze een bepaalde variant van het DRD4 -gen bezitten, een gen dat codeert voor een enkel type dopamine -receptor, het 7R+ allel genoemd.
Talrijke studies hebben de 7R+ -variant gekoppeld aan een groot bereik van gedrag. Mensen met deze variant hebben veel meer kans om een financiële gok te maken in de hoop op een grotere uitbetaling. Ze hebben veel meer kans op een groter aantal seksuele partners-en nemen ook deel aan one-night stands. Ze zijn veel meer kans om verslaafd te raken aan drugs of alcohol. Ze gooien zelfs voorzichtigheid naar de wind wanneer ze zich bezighouden met die verpleeghuiskaart-game favoriet, Bridge.
En ze kunnen ook veel meer kans hebben om naar verre landen te reizen.
Justin Garcia, een evolutiebioloog aan het Kinsey Institute van de Indiana University, zegt dat het DRD4 -gen vanuit evolutionair standpunt zeer cruciaal is. Hij zegt dat de 7R+ -variant waarschijnlijk tienduizenden jaren geleden werd geselecteerd voor (d.w.z. een groter reproductief succes veroorzaakte) toen mensen hun geweldige migraties uit Afrika en in andere delen van de wereld begonnen.
Garcia beweert dat al die extra dopamine in de hersenen mogelijk heeft geholpen de prehistorische man te motiveren om zich vanuit huis te wagen, te verkennen en nieuwe gebieden te zoeken voor vrienden, voedsel en onderdak.
Om vanuit huis te wagen. Om nieuwe gebieden te zoeken. Ontdekken.
En ja, om te dwalen.
Dus zou zoiets als een eenvoudige DRD4 -variant Wanderlust kunnen beschrijven? Of verduidelijken waarom ik reizen als een kans zie terwijl iemand als Dave het als een vreselijk risico beschouwt?
Hoewel de biologie nooit alleen werkt (omgevingsaspecten kunnen onze genen ook op wilde en geweldige manieren aanpassen), zegt Garcia dat DRD4 sommige van deze verschillen kan beschrijven. Zijnwork looks at the 7R+ allele and how risky behaviors may express themselves in different situations, and he’s found that it is linked to people wanting to push the envelope in interesting ways.
One of the questions we have is how much overlap we might see in risky behaviors. If you are an economic risk taker, are you also a binge drinker? If you modify your drinking behavior, are you a lot more likely to jump out of airplanes or cheat on your spouse? There’s some evidence that, if you have this allele, it needs to be expressed in some way behaviorally. These people with the 7R+ have a certain neurobiological predisposition that requires them to find some domain that allows them to get their kick.
“So one of those domains could be the kind of crazy wanderlust we see in some people?” Ik vraag.
“Het zou kunnen. We don’t have very clear answers at this point. but we’re seeing that some people are just risky in all areas. Lay people might say those people have ‘addictive’ personalities. They always seem to be doing really impulsive things. but we also see that others have these predispositions for risk, and they find just one domain to express it in. travel could be one. but what domain an individual is going to pick to express that risk is very much going to be driven by environmental aspects and social context.”
“So what is this kick we are trying to get, exactly?”
“People talk about DRD4 in terms of risk-taking a lot. but there’s been a push to change that. because we don’t know if it’s really about taking risks per se, or about putting yourself in a situation where you can interact with new stimuli and environments, which stimulates the nervous system in a particular way,” he says. “Some people seem to really need that novelty, and they seek it out wherever they can get it.”
And travel, certainly, uses one the opportunity to engage with novelty. That’s one of the things that I love about it. The ability to get out and explore, to feel completely alien for a few moments.
To push myself, at times, to my limits so I can connect and communicate. To revel in new landscapes and immerse myself in a foreign culture.
It’s easy to believe that Dave’s brain just isn’t set up in the same way as mine. maybe my brain needs the kick I get from exploring the unknown — and his simply doesn’t. all of a sudden, I have the compulsion to compare our DRD4 variants. maybe there is a story there that will describe why I see travel as a gift, something I can’t live without, and Dave wants to avoid it in any way costs.
But J. Koji Lum, an anthropologist at Binghamton university and frequent collaborator of Garcia’s, puts me back in check. Genes, he tells me, only tell part of the story if we want to understand addiction, risk-taking, or wanderlust.
“DRD4 is one gene and, of course, its contribution to any complex behavior is going to be small. but those small differences add up,” he explains. “To a certain extent, assessing risk is just running an algorithm in your head. The different genetic variants indicate that algorithm is running at slightly different levels in different people. That’s where all of this comes together: people are running slightly different algorithms that help define whether or not they will take a risk. And, ultimately, over time, that one small difference in the algorithm ends up in very different lives lived.”
Dave and I have certainly lived different lives. He, as of a last Facebook check, is still in Pittsburgh. I’m now dragging my kids across the globe whenever I can. That is a guaranteed difference.
So, next time you look at a die-hard traveler — the man who makes a decision to quit his job and backpack across Europe for a year, or the woman who uproots her family to start a small school in Namibia — know they aren’t crazy. They might just process risk a little differently than you do or be wired for novelty.
After all, a lot more and more, science is showing that wanderlust and the desire to seek out the unknown may be, at least in part, written in our genes.
Kayt Sukel is a traveler, writer, and scientist who wonders why we do the things we do. Her first book dealt with the science of love and her new book The Art of Risk: The science of Courage, Caution, and chance deals with why we take risks. I read it on my flight to Australia and found the science intriguing. It reminded of the Power of routine (another favorite of mine). I highly recommend the book. Kayt can also be found on Twitter and her blog.
Book Your Trip: Logistical ideas and Tricks
Boek uw vlucht
Find a low-cost flight by using Skyscanner. It’s my favorite search engine because it searches web sites and airlines around the globe so you always know no stone is left unturned.
Boek uw accommodatie
You can book your hostel with Hostelworld. If you want to stay somewhere other than a hostel, use Booking.com as they consistently return the least expensive rates for guesthouses and hotels.
Vergeet de reisverzekering niet
TraVel -verzekering zal u beveiligen tegen ziekte, letsel, diefstal en annuleringen. Het is gedetailleerde bescherming voor het geval er iets misgaat. Ik ga nooit op reis zonder dat ik het in het verleden vaak moest gebruiken. Mijn favoriete bedrijven die de beste service en waarde bieden, zijn:
Safetywing (het beste voor iedereen)
Verzeker mijn reis (voor die ouder dan 70)
MedJet (voor extra evacuatiedekking)
Klaar om uw reis te boeken?
Bekijk mijn resource -pagina voor de beste bedrijven om te gebruiken wanneer u reist. Ik vermeld alle mensen die ik gebruik als ik reis. Ze zijn de beste in de klas en je kunt niet fout gaan met ze tijdens je reis.